Marathon 25 !
We zijn weer thuis na een mooie reis naar het eiland O’ahu waar ik mijn laatste (25e) marathon gelopen heb in de hoofdstad van Hawaii: HONOLULU.
Na 4 jaar sparen kon mijn hele gezin met aanhang mee.
Een week voor de marathon (op zondag 4 december 2011) zijn we vertokken zodat ik een week kon acclimatiseren, het is daar in december gemiddeld 25o c.
Op dinsdag heb ik een stuk van het parcours gelopen om te kijken hoe het zou gaan in de warmte. Om een beetje de wedstrijddag na te doen ben ik om 7.00 uur gaan lopen.
Ik wist dat er 10 km na de start een berg zou komen (vanaf ons hotel na 3 km) die erg zwaar en steil is. Het was een hele klim en dan te weten dat deze berg óók in de terugweg zit, 2 km voor de finish.
Toen ik over de berg was ben ik weer omgedraaid, ik was al 30 min. onderweg en wilde niet meer dan 1 uur trainen. Tijdens de training een halve liter water gedronken, dit gaf een voorspelling voor de wedstrijddag.
De volgende dag was Ineke van onze Loopgroep Grave ook gearriveerd. We zijn met z’n allen het startbewijs op gaan halen. Het was in een grote hal en van de buitenkant zag het er indrukwekkend uit, maar binnen viel het tegen. Er waren niet veel verkoopstands. Ik had schoenen en korte broeken willen kopen, maar dat was niet te koop.
Wel waren er veel T-shirts in alle kleuren en maten. Zo kwam ik toch nog aan mijn trekken.
Op vrijdag zijn Ineke en ik om 6.00 uur naar de start gelopen om te verkennen hoe vroeg we zondag van ons hotel af zouden moeten gaan.
De afstand viel mee, zodat we ‘s zondags om 4.00 uur van het hotel konden vertrekken (de start is om 5.00 uur). Dit hield in dat we wel om 3.00 uur op moesten om nog fatsoenlijk te kunnen “ontbijten”.
Het had wat gemotregend en het was al 24 o c en het was nog stikdonker.
Hoe dichter we bij de start kwamen, hoe drukker het werd; we liepen de goede kant op.
Snel nog “even” naar de wc waar voor elke wc wel 10 lopers stonden te wachten op hun beurt.
Nog 15 min. voor de start, waar kunnen we gaan staan? Er waren wel startvakken aangeduid met een banner aan lantarenpalen.
We gingen in het midden van het vak eindtijd tussen 3 en 4 uur staan! Niet dat we van plan waren dit te gaan lopen, maar hier was de meeste ruimte.
Om 5.00 uur startte een zeer groot vuurwerk met heel hard geknal. In Nederland zou dit nooit mogen, niet alleen vanwege het lawaai om 5.00 uur midden in de stad, maar ook niet omdat het zo dicht bij de mensen werd afgestoken. We zijn weg, met 24.000 lopers dachten we wel omvergelopen te zullen worden, want we stonden in een “snel” startvak, maar niets was minder waar! Er waren lopers die begonnen met wandelen! We wilden rustig starten, maar we konden ook niet anders vanwege de drukte.
Na 8 km werd het wat minder druk en konden we eindelijk ons eigen tempo lopen.
En ja, na 10 km kwam de berg, pittig en nog zwaarder dan in mijn training.
Volgens schema zou het parcours daarna aardig vlak zijn, maar helaas het was veel vals plat en veel heuveltjes.
Bij ± 22 km heb ik Ineke achter moeten laten, ze wilde het wat kalmer aan doen.
Voor de omvang van de marathon en de bekendheid stonden er maar weinig mensen langs de weg, daar moet je het eigenlijk van hebben als het zwaar is.
Even dacht ik dat ik niet meer op de aarde aan het lopen was, bij drankpost op het 30 km punt stonden engeltjes water uit te delen en wel met blokjes ijs er in!
En ja de berg kwam voor de 2e keer en de gedachte dat er dan nog maar 2 km gelopen moest worden gaf mij “vleugels” en ik kon als een van de weinigen de berg rennend bestijgen. Nu alleen nog naar beneden en de finish zien te halen.
Vlak vóór de finish zag ik de Nederlandse vlag en daar stonden mijn supporters!
Even de vlag overnemen en hen vertellen hoe het was gegaan, maar ze stuurden mij door zodat ik vóór de 5 uur zou finishen.
Met de vlag in de hand ging ik over de finish (in 4 uur 53 minuten) en door de vlag viel ik op en werd mijn naam door de luidsprekers geroepen: JOEP STEIMEN from the NETHERLANDS!
Een schelpenketting werd om mijn nek gehangen en ik ging door naar mijn supporters.
We moesten nog mijn finishers shirt ophalen en daar kreeg ik ook een medaille.
Ineke heeft het moeilijk gehad maar dankzij haar doorzettingsvermogen is zij gefinisht in 5 uur 40 minuten. Ook voor haar was dit de laatste marathon.
We zijn met z’n allen naar het hotel gewandeld en ik ben even onder de douche geweest. Daarna hebben we heerlijk in zee gezwommen en ik heb uitgerust in het bubbelbad.
Om 16.00 uur hielden wij ons afterparty met een lekker glas bier en live muziek in de bar van ons hotel, grenzend aan het strand.
We zijn daarna met Ineke en Bert uit gaan eten en we hebben nog een glaasje gedronken.
De volgende dag had ik geen spierpijn dus ik ben gewoon naar het park gelopen om de oorkonde en de complete uitslagenlijst op te halen.
Bleek ik 5032e geworden van de 24.000 starters, zowaar niet slecht!
De rest van de dagen hebben we het eiland verder verkend. Op donderdagavond zijn we aan de terugreis begonnen, zaterdagmiddag waren we pas weer thuis. Het is een hele lange reis, Honolulu ligt héél ver weg.